Net als in de voorbije jaren als recensent voor ‘Rootstime’ blijven de voor ons totaal nieuwe namen van muzikanten en singer-songwriters ook in dit nieuwe jaar voortdurend als paddestoelen uit de grond komen. We gaan het hier in deze plaatbespreking hebben over het nieuwe album van de New Yorkse singer-songwriter, multi-instrumentalist en producer Rich DePaolo uit Ithaca.

Erg actief en productief is deze artiest echter nog niet geweest, want zijn debuutplaat “For The Loss Of Divinity” dateert al van 2003, waarna het dus vijftien jaar heeft geduurd vooraleer er een waardige opvolger voor dat eerste soloexploot op de markt is gekomen. Dat gebeurde nu dus wel met de twaalf tracks tellende plaat “Killed For Kings”, waarvoor hij alle liedjes zelf heeft gecomponeerd en ook instond voor de productie.

Ook hier speelt hij zelf op zowat alle instrumenten die in de nummers te horen zijn, maar voor het strijkerswerk van violen en cello en voor het bespelen van de saxofoon met Jesse Collins en de drums met Bill King heeft hij toch een beroep gedaan op enkele gastmuzikanten. Het dient hier wel gesteld te worden dat het lange wachten uiteindelijk toch de moeite heeft geloond, want deze cd bevat enkele muzikale pareltjes die wat ons betreft wel eens op de betere radiostations gespeeld mogen worden.

Daarbij denken we dan aan liedjes als de akoestisch gebrachte openingstrack “More Of The Same” die bij ons herinneringen oproept aan Ray Lamontagne en ook aan countryballad “Where Believers Don’t Go” die op de bijgaande video in een akoestische live-uitvoering te horen is.

Maar ook het mooi georkestreerde “Diamond Mines” en het intimistische walsje “Is Anybody There?” verdienen een breder luisterpubliek. Zijn uitstekend akoestisch gitaarspel illustreert Rich DePaolo in het nummer “Take It” en in onze twee favoriete tracks uit dit album: vooreerst het emotievolle “What Are You Crying For?” waarin zijn lichthese stem ons weer even aan Ray Lamontagne doet denken, en ook in de schitterende albumafsluiter “Last Train”. “Killed For Kings” is een waardevolle verzameling van mooie ballads die loepzuiver worden ingezongen door hun componist Rich DePaolo. We hopen dan ook dat we niet opnieuw 15 jaar op een derde album van deze New Yorker hoeven te wachten.

(valsam)